Invloed van ouders

Dini van den Heuvel

Levenspaden; zeven geschiedenissen.
door: Alice Miller
Uitg. v.Holkema en Warendorf 1998.
ISBN 9026968574

Hoe een kind opgroeit en volwassen wordt is afhankelijk van de wisselwerking tussen de aanleg van het kind en de reacties vanuit de omgeving. Ouders zullen zich dus bewust moeten zijn van de mogelijkheden van het kind dat ze opvoeden, maar ook van de invloed die hun houding heeft tijdens het opvoedingsproces. Aan die invloed die ouders hebben wil ik in dit stukje wat extra aandacht besteden.

Patronen

Dikwijls vertellen ouders dat ze hun kinderen de negatieve ervaringen van hun eigen opvoeding willen besparen. Zeker als ze er op een bepaald moment tot hun verdriet en verbazing achterkomen dat het in hun relatie met hun kinderen aan dezelfde innerlijke vrijheden ontbreekt die ze zich in hun jeugd zozeer hadden gewenst. Zelf als zij hun eigen ouders bekritiseren of helemaal met hen breken, ontkomen ze er niet aan, dat ingesleten gedrags - en reactiepatronen hun leven en hun relaties blijven beïnvloeden. Deze patronen blijven dus ook doorwerken bij het opvoeden van hun kinderen.

Voor ouders die deze vicieuze cirkel willen doorbreken laat Alice Miller in haar boek Levenspaden aan de hand van zeven verhalen zien, hoe de verschillende ervaringen uit de kindertijd doorwerken in het dagelijks leven van volwassenen.

Zelfmisleiding

Zij gaat er bijvoorbeeld op in dat volwassenen nog dikwijls afhankelijk zijn van de erkenning van hun eigen ouders. Volgens haar functioneren mensen dan te weinig als onafhankelijke volwassenen die erkenning kunnen ontlenen aan zichzelf als persoon, met eigen meningen en gedachten.
Volwassen zijn betekent volgens haar dat je jezelf hebt leren respecteren en daar erkenning aan kunt ontlenen.

Ook beschrijft zij volwassenen die vinden dat de straf die zij van hun eigen ouders kregen goed is geweest voor hen. Zij zijn er immers niet slechter van geworden. Dus zijn die straffen ook goed voor hun kinderen.
Dat ouders als kind onder die straffen ook onnodige geleden hebben ontkennen ze dan al te gemakkelijk en geven dit leed impliciet door aan hun kinderen.

Als volwassenen zich meer bewust worden van deze zelfmisleiding ontstaat er meer ruimte om anders met hun kinderen om te gaan en hen minder te belasten met hun eigen verleden.

Liefde

Verder gaat zij in het boek erop in hoe littekens, die volwassenen tijdens hun eigen opvoeding hebben opgelopen, kunnen worden geheeld door een open gesprek met hun eigen ouders. Dikwijls is men daar erg huiverig voor omdat zij hun ouders geen verdriet willen doen. Tegelijkertijd staan zij er te weinig bij stil dat echte liefde de waarheid verdraagt en dat er niet over praten ook een gemiste kans kan zijn.

Het boek is een aanrader voor ouders die meer zicht willen krijgen op hun eigen functioneren bij het opvoeden.